Straight transpersonen

In de jaren 80 gebeurde er iets waardoor veel van ons — straight transmannen en straight transvrouwen — zich terugtrokken uit de schijnwerpers. Niet uit schaamte, maar uit zelfbescherming. We voelden ons niet meer vertegenwoordigd, niet meer begrepen.

Sindsdien zijn de afkortingen LHB, LHBT, en inmiddels LHBTIQ+ gemeengoed geworden. Ze proberen groepen mensen met verschillende seksuele oriëntaties en genderidentiteiten te omvatten. Maar daar begon de schoen ook een beetje te wringen. Intersekse en transpersonen wilde destijds helemaal nie geassocieerd worden met de LHB gemeenschap.

Eén van de grootste misverstanden is dat transgender-zijn niets met seksuele voorkeur te maken heeft. Het gaat niemand geen donder aan op welk geslacht je valt.

Voor straight transpersonen, zoals ikzelf, is dit onderscheid belangrijk. In mijn doen en laten ben ik een man en dat is nooit anders geweest. Al zo lang ik me kan herinneren, vanaf mijn vierde jaar, voelde ik dat al diep van binnen. En vanaf mijn puberteit was ik ook gewoon... Straight, niet anders dan andere mannen. Alleen heb ik daar medische hulp bij nodig gehad om mijn lichaam in lijn te brengen.

Toch worden we in het publieke gesprek vaak over één kam geschoren met onderwerpen als seksuele diversiteit. En daardoor lijkt het alsof wij — straight transpersonen — onzichtbaar zijn geworden. Alsof onze verhalen er niet toe doen.

Jong en zoekende: ‘Pas ik hier wel tussen?’

In mijn omgeving ken ik veel straight transmannen. Stuk voor stuk gewone mannen, met gewone relaties. Toch merk ik dat jonge transpersonen soms verward raken. “Ik voel me man, ik ben transman, en val op straight vrouwen... hoe zit dat dan? Ik lees daar niets over?" Sommige vragen zich af of ze de enige zijn in hun zoektocht, omdat ze zichzelf niet herkennen in de beelden en informatieve artikelen die we tegenkomen. En dat is zonde. Want juist in een tijd waarin er zoveel aandacht besteed wordt, zouden álle onderwerpen verteld mogen worden — ook die van straight transpersonen.

JT