"

Kut,.. het is weer zomer! 

Als ik terugkijk naar mijn leven zie ik twee totaal verschillende levens die ik heb geleefd. Een leven wat 18 jaar heeft geduurd en een leven vanaf mijn 18e tm 54 jaar (heden). Ik hou van de zomer! Zodra alles in bloei komt dan bloei ik zelf ook helemaal open na een winter. Heerlijk warm met tropische temperaturen mag van mij iedere dag. Verkoeling opzoeken op het strand, bakken en braden, gezellig hapje eten in een leuk tentje etc. 

Maar dat is niet altijd zo geweest, voor mijn 18e jaar had ik echt een gruwelijke hekel aan de zomer en was ik een winter mens. Kut, .. pffffff....wat duurt de zomer verschrikkelijk lang. Als ik de zomers van toen moet omschrijven voelde voor mij de zomer als een lange depressie periode. Ik liep zomer en winter in dezelfde kleding waaronder, hoge gympen, sportsokken, spijkerbroek, T-shirt, poloshirt en een overhemd met lange mouwen die ik dan tot mijn ellebogen omsloeg. Overhemd korte mouw droeg ik nooit, want dat accentueerde juist mijn voorgeveltje waar ik niet mee geconfronteerd wilde worden. Ook al was het 30° buiten, ik liep in hetzelfde kloffie. Soms als het heel heet was, boven de 30° deed ik geen overhemd aan, maar dan droeg ik een dunne zomer jack over m'n T-shirt en polo. 

Als je dysforie hebt zijn zomers verschrikkelijk. Omgeving reageert zo vaak "heb je het niet warm? Doe lekker je schoenen en je sokken uit jóh!" Nee, want ik wil mijn vrouwen voeten niet zien, denk je dan. "Gooi dat overhemd uit jóh". Nee, want dan zie ik mijn voorgevel en ik wil al helemaal niet dat omgeving mij als een dame ziet, denk je dan. "Jeetje, wat heb je allemaal aan? Je hebt 3 dingen aan, ga lekker in je T-shirt zitten jóh. Heb je geen korte broek? Of heb je geen slippertjes? Ik krijg een zonnesteek als ik naar je kijk".

In mijn gedachten kwam regelmatig de woorden, fuck off! Hou je muil, bemoei je er niet mee, laat me met rust, stel geen moeilijk vragen etc. Terwijl je er totaal niet van bewust bent dat het om goede bedoelingen gaat en zij niet bewust zijn dat je dysforie hebt. 

Ken je Ahmed? Van Jeff Dunham? Als ik eraan terugdenk doet me een beetje aan Ahmed denken 'Silence! I kill you'. Tuurlijk had ik het ontzettend warm, wat is dat voor domme vraag dacht ik bij mezelf, maar ik zei niets. Ik lachte het een beetje weg van "mwaaah het valt wel mee", zei ik stoer. Ondertussen slaan je gedachten aan en je gedachten sloopt je. Je schaamt je, je voelt je heel klein worden, je voelt je onzeker worden en voelt je wegglijden. Je wordt stiller en mengt je niet meer in gesprekken, je krijgt niets meer mee. Je gaat malen en malen, en malen. Je gedachten nemen je helemaal over en je voelt je steeds meer bevriezen waardoor je merkt dat je wat lichtelijk geïrriteerd raakt en besluit z.s.m weg te willen van de mensen die heerlijk aan het genieten zijn van een warme zomerse dag.

Het gaf op mij een enorme impact waardoor ik mezelf dagenlang opsloot in m'n kamer (ouderlijk huis). Ik isoleerde mezelf en had totaal geen zin in mensen om me heen. Ik voelde mij in m'n eentje beter als dat ik bij familie of vrienden zat. Op die manier kon ik in alle rust mezelf weer 'resetten' door mij juist terug te trekken. Dat deed ik bijvoorbeeld met muziek, en heel veel zingen zodat ik al mijn verdriet, frustraties, boosheid letterlijk eruit zong na dat ene middagje zon met anderen. Zingen en muziek maken hield mij overeind. Het was overleven, muziek was een uitlaatklep. 

Omgeving heeft niet altijd door hoe je dag is geweest. Omgeving heeft niet altijd door hoe het komt dat je misschien liever even alleen wilt zijn om alles te verwerken en jezelf te resetten omdat je een opmerking naar je hoofd geslingerd kreeg zoals "man wijf". Of opmerkingen dat een groepje tegen elkaar zegt, "wat is het nou! Is het een jongen of een meisje?" Omgeving kan heel hard zijn. Een leven met dysforie, waardoor transpersonen nog op een wachtlijst staan is geen gewoon leven zoals bij een ander. Tip: Geef ze de tijd om zichzelf eventjes terug te trekken bij thuiskomst. 

Als ik cliënten met dysforie in mijn werk over de warme dagen hoor praten nu het zo warm weer is, besef ik mij al te goed hoe het voor diegene is. De binder wordt weer uit de kast gehaald en het is wachten tot de dag aanbreekt dat de temperatuur weer daalt om die heerlijke warme hoodie weer te kunnen dragen.

De zomer is gewoon een kut periode als je dysforie hebt en nog op een wachtlijst staat. Dat kan ook gelden voor non binair, dat de boezem toch weer een 'ding' wordt nu het warm weer is en je anders moet kleden. 

Bin There Done That! 

JT