Deel dit artikel..

JT: "Ik ben tegen gender-activisten, het is misinformatie smijten naar een maatschappij. Gender-activisten maakt ons leven als transman en als transvrouw zuur."

11 april, 2025

Je zal maar gewoon je leven willen leven en voortdurend geconfronteerd worden met een karikatuur van wie jij bent… Dat is wat veel transvrouwen en transmannen meemaken die aangesproken worden op het agressieve activisme van een kleine, maar zeer luidruchtige groep. 

Interview: Rianne Volkering die ooit zelf actie voerde voor transrechten, gruwt van het huidige woke activisme en zij is niet de enige. JT: Als je op de man of op de vrouw af zou vragen die inmiddels zijn/haar volledige transitie heeft doorlopen hoe je naar deze woke activisme kijkt, zal merendeel hetzelfde ervaren. 

We worden regelmatig opgeschrikt door berichten in de media over transactivisten waarbij de redelijkheid ver te zoeken is. JT: het is media en internet vervuiling door een klein selectief groepje. 

Parapluterm

Rianne legt uit dat het woord transgender een parapluterm is waar verschillende groepen onder vallen; eigenlijk iedereen die afwijkt van het standaard mannelijke of vrouwelijke type. Het gaat dus niet alleen om mensen met genderdysforie die een volledige transitie door hebben gemaakt. Het kan ook gaan om mensen die zich kleden als het andere geslacht, maar zich niet laten opereren, of om weekendvrouwen, zoals Rianne hen noemt: mannen die het af en toe leuk vinden om vrouwenkleren aan te trekken, soms om seksuele redenen.

Zo’n niet fysiek veranderde transgender zei ooit tegen haar: “Wat is er mis met jou? Wij zijn net zo goed transvrouwen als jij.” Maar Rianne antwoordde: “Nee, dat is niet waar. Als jij een spijkerbroek aantrekt en je pruik afzet, ben je een man. Ik niet, en dat wil ik ook helemaal niet.” Transvrouwen als Rianne hebben zich laten opereren en willen doorgaans gewoon leven als vrouw. “Wij willen gewoon een vrouwelijk bestaan, zonder eisen, zonder dwang, gewoon normaal.” 

Transitie is heftig

Dat wil dus niet zeggen dat het voor Rianne makkelijk was om vrouw te worden. Een transitie is enorm ingrijpend en de eerste keer dat ze na een lange strijd het transitieproces inging – in 1995 – reageerde ze zo heftig op de hormonen dat ze psychisch onderuit ging en uiteindelijk alles afbrak. Pas in 2015 zette zij de stap opnieuw, dit keer met succes. Hierdoor verkeert ze nu wel in de unieke positie dat ze goed kan vergelijken tussen toen en nu.

“In 1995 was het wettelijk gezien moeilijker. Destijds kreeg je pas een vrouwelijk paspoort als je kon bewijzen dat je geen man meer was, dat je geen mannelijk geslachtsdeel meer had. Het was allemaal veel gecompliceerder. Je moest bijvoorbeeld naar de rechtbank, mocht ook niet meer getrouwd zijn; ik moest scheiden. Die strijd was moeilijker. De technieken waren minder goed, het was kostbaarder. In die zin is het in die twintig jaar echt positief veranderd.

Maar maatschappelijk gezien was het in 1995 makkelijker. Destijds waren mensen nieuwsgierig, er was veel minder agressie. Natuurlijk werd er wel gelachen, maar ik ervaarde toen veel minder weerstand of boze blikken dan toen ik in 2015 in transitie ging. In 1995 kwam het begrip uit de mensen zelf, nu moet men transgenders accepteren en dat geeft terechte weerstand. Met vragen om begrip bereik je meer dan met het afdwingen daarvan.”

Transgenders in de vrouwensport

Sinds 1995 hebben transgenders veel meer rechten gekregen. Zo mogen transvrouwen tegenwoordig deelnemen aan professionele vrouwensport. Spraakmakende voorbeelden zijn gewichthefster Laurel Hubbard uit Nieuw-Zeeland, de Amerikaanse zwemster Lia Thomas die vrouwenrecords verpletterde en natuurlijk Hannah Mouncy die opviel in het vrouwenhandbalteam van Australië omdat ze met kop en schouders boven haar teamgenoten uitstak. Is het transfoob om dit oneerlijke concurrentie te noemen?

Rianne zat in de jaren negentig in een internationaal sportteam van defensie en zou destijds (waarschijnlijk!) van iedere vrouw hebben gewonnen. “Het is wel zo dat als je eenmaal aan de hormonen gaat je spiermassa sterk afneemt en je veel kracht verliest, maar je botstructuur blijft hetzelfde. Ik vind dat je als transvrouw weg moet blijven uit die wereld. Je mag wel sporten, maar ga niet aan oneerlijke competities meedoen. Of minimaal in wederzijds overleg.”

Onveiligheid

Een andere verandering sinds 1995 is dat transvrouwen veel meer toegang tot vrouwenruimtes hebben gekregen, ook als ze zich niet hebben laten opereren. In Groot-Brittannië besliste de Hoge Raad dat verkrachters en aanranders die zichzelf als vrouw identificeren het recht hebben om in vrouwengevangenissen hun straf uit te zitten. Deze uitspraak was in antwoord op een klacht van een vrouwelijke gevangene, die in de gevangenis door zo’n transvrouw was aangerand.

Ook de toegang tot vrouwen-wc’s en andere vrouwenruimtes is onderwerp van discussie. In de Amerikaanse staat Virginia werd een meisje op school verkracht in de meisjes-wc door een jongen die zich als meisje kleedde. In een badhuis (Wi Spa) in Los Angeles kwam een veroordeelde exhibitionist naakt tussen de vrouwen en meisjes zitten. Vrouwen die bij de balie protesteerden dat ze niet ongevraagd met een penis geconfronteerd wilden worden, kregen te horen dat deze persoon het recht had om dit te doen. Ook in Nederland oefenen transactivisten druk uit om transvrouwen met mannelijke geslachtsdelen toe te laten in vrouwenruimtes.

Al zou er geen sprake zijn van aanranding, toch kunnen vrouwen zich in zo’n situatie bedreigd voelen door transvrouwen die (nog) niet geopereerd zijn. Rianne vindt dat dit gerespecteerd moet worden. “Je gaat een drempel over. Je kunt niet in die vrouwenwereld stappen als je zelf nog niet fysiek veranderd bent en al helemaal niet als die bereidheid ontbreekt. Vrouwen in vrouwenruimtes moeten niet geconfronteerd kunnen worden met mannelijke geslachtsdelen, daarin sta ik 100% achter vrouwen. Dat neemt niet weg dat ik dondersgoed besef dat goedwillende transgenders hiermee in een spagaat komen, want zij zijn nu in beide ruimtes niet welkom. Ga in overleg en zoek naar een situatie die voor alle partijen veilig en comfortabel is, zou ik zeggen.”

Actievoeren voor transrechten

Rianne heeft zelf actie gevoerd voor de acceptatie van transgenders. Ze is geïnterviewd door het AD en ze had een tijd lang een blog waarin ze verslag deed van haar eigen ervaringen en tips gaf aan andere transgenders. “Wat kom je allemaal tegen, waar moet je rekening mee houden, bij wie kun je aankloppen, wat moet je wel doen, wat moet je niet doen. Maar ik schreef natuurlijk ook: ja, dit gaat helemaal fout.”

Zowel met haar actievoeren voor transrechten als met haar kritiek op de bedreiging van vrouwenrechten liep zij tegen problemen aan. “Ik kan zeggen dat ik het er niet mee eens ben en dat ik het verschrikkelijk vind, maar ja. De toon is al gezet. Want jij bent er ook zo een. Jij hebt ook gestreden voor transgenderrechten, dus ben je het daarmee eens. Dan is het ook nog eens zo dat als je een weerwoord geeft in de transwereld, je verschrikkelijk moet uitkijken. Je kan daar om niets echt helemaal door het slijk worden gehaald.”

Gematigde stemmen zwijgen

Hoe moet je in zo’n klimaat nog van je laten horen? Rianne stopte onder andere met haar blog. “Op een gegeven moment voelde ik mij beperkt in mijn schrijven, moest constant op mijn woorden letten en via metaforen en omwegen proberen duidelijk te maken wat ik nu eigenlijk bedoelde. Er was voor mij geen lol meer aan. Mensen zoals ik, die volledig geopereerd zijn, zitten niet op die uitwassen te wachten. Ik denk dat veel transseksuelen dit helemaal niet willen, maar zich niet durven uit te spreken.”

Vrouwenrechten en transrechten

Eigenlijk is het zo triest wat hier gebeurt. Het is nog helemaal niet zo lang geleden dat in de westerse wereld vrouwen werden achtergesteld bij mannen; gelijke rechten zijn met moeite bevochten. Maar ook transgenders zijn een kwetsbare groep. Ze hebben vaak veel meegemaakt voordat ze in transitie gingen, en velen van hen willen niet de hele tijd aan vroeger herinnerd worden. Ze zijn blij dat ze eindelijk kunnen zijn wie ze willen zijn. Nu worden deze twee kwetsbare groepen tegen elkaar uitgespeeld, en door wie eigenlijk?

De beroepsactivisten die dit veroorzaken, vormen maar een kleine minderheid. Ze schreeuwen hard en doen zich voor als nobele strijders die opkomen voor een onderdrukte groep, maar ze lijken vooral heel erg met zichzelf bezig te zijn. Ze veroveren ruimte ten koste van kwetsbare vrouwen en daar zal steeds meer woede over ontstaan. Op wie zal die woede zich richten? Op de groep die zij zeggen te vertegenwoordigen.

De meeste transgenders zullen deze confrontatie niet willen. Zij willen gewoon in vrede leven, in vrede met zichzelf en met de wereld om hen heen. Velen van hen zullen de wijze woorden van Rianne beamen: “Sommige mensen moeten beseffen dat ze anders zijn en altijd anders zullen blijven, dat je daar rekening mee moet houden naar buiten toe, naar anderen toe. En wat je zeker niet moet doen is afdwingen! Ik ben en blijf anders. Dat heb ik mij gerealiseerd en ik heb het geaccepteerd.”

JT: Rianne slaat de spijker op zijn kop.

Veel jongeren raken juist verder in de war door de huidige trans-activistische bewegingen. In plaats van oprechte ondersteuning krijgen zij een richting opgedrongen die niet per se bij hen past.

In de zoektocht is twijfel normaal. Als je nog niet toe bent aan medische stappen – zoals een operatie – betekent dat niet automatisch dat je géén transman of transvrouw bent. Het betekent wél dat je nog tijd nodig hebt om jezelf beter te begrijpen. En dat is helemaal oké.

Een operatie is geen lichte beslissing

Medische transitie vraagt jarenlange mentale voorbereiding. Het is geen stap die je impulsief neemt. Voor de meeste mensen die deze weg gaan, begint het besef al op jonge leeftijd. Maar voor de buitenwereld komt het vaak als een schok – omdat het zoveel moed vraagt om je kwetsbaar op te stellen.

Je weet dat je geconfronteerd kunt worden met onbegrip, afwijzing of zelfs agressie. Tegelijk zijn er ook mensen die bezorgd zijn en het goed bedoelen. Beide reacties kunnen intens zijn. Juist daarom is het belangrijk dat jongeren de tijd en ruimte krijgen om hun gevoelens te onderzoeken, zonder druk van buitenaf.

Desinformatie van trans-activisten

Helaas verspreiden sommige trans-activistische groepen onjuiste informatie en romantiseren zij de medische transitie. Dit kan jongeren in gevaar brengen – emotioneel én lichamelijk.

Veel transgenderorganisaties stimuleren jongeren om zich actief uit te spreken om transactivist te worden, omdat activisten binnen gemeentes en beleidsorganen steeds meer invloed krijgen en met name bestuursleden een stoel hebben gekregen binnen gemeentes. Maar deze invloed heeft tot nu toe geen werkelijke verbetering gebracht – integendeel, het lijkt eerder tegen te werken i.p.v dat het zijn vruchten afwerpt. 

De regenboog als politiek symbool

De regenboogvlag – ooit een symbool van vrijheid en inclusie – is verworden tot een politiek statement. Jongeren voelen zich vaak gedwongen om erbij te horen, zelfs als ze nog zoekend zijn. Maar je hoeft je niet te laten meeslepen door de hype of extremisme om erkend te worden. Je hoeft niet te schreeuwen om geaccepteerd te worden en dat je een plekje wilt in de maatschappij. Je bent al een deel van de maatschappij, dus relaxed en neem rustig de tijd. 

Het gaat er niet om wat je bent, maar wie je bent. Laat je niet definiëren door een label, maar door je karakter, je keuzes en je eigen tempo van groei.

JT 👊😊