Genderdysforie ontstaat niet door jeugdtrauma. Genderdysforie 'is' trauma

#misinformatie #trauma #genderdysforie 

28 juni 2025

De koppeling tussen jeugdtrauma en genderdysforie moet écht stoppen

Ik blijf mij verbazen over hoe hardnekkig de aanname is dat genderdysforie zou voortkomen uit jeugdtrauma. Dat is nooit bevestigd, en tóch blijft het maar terugkomen in gesprekken, in artikelen, in meningen die mensen als feiten zijn gaan zien. Terwijl zoveel mensen met genderdysforie inclusief ikzelf keer op keer zeggen: genderdysforie ontstaat niet door jeugdtrauma. Er zijn zoveel mensen met genderdysforie die opgroeiden in warme, liefdevolle, stabiele gezinnen. Die gewoon geboren zijn mét genderdysforie. En toch roept omgeving vaak: “Er zal wel veel gebeurd zijn in dat gezin…” Genderdysforie 'is' wat je al van jongs af aan voelt, en de wereld reageert daar vervolgens op vaak zonder dat ze zich realiseren wat dat met je doet.

Micro-agressie: de stille stapel die trauma wordt

Als kind word je opgevoed naar het geslacht dat op je geboorteakte staat. Je ouders doen dat uit liefde, omdat ze niet anders weten. Maar diep vanbinnen voel je al vroeg dat er iets niet klopt. Je snapt niet waarom je als meisje wordt behandeld terwijl je jezelf een jongetje voelt of andersom. En dan begint de stroom micro-agressies. Niet bewust, niet kwaad bedoeld, maar wel pijnlijk. Buurtkinderen, familieleden, opa’s en oma’s, leerkrachten, onbekenden op straat. Iedereen die jou aanspreekt alsof jij iemand bent die je niet bent. Iedereen die jou corrigeert, omdat ze jouw innerlijke waarheid niet zien. Als jongetje krijg je te horen dat je een “leuk jurkje” aan hebt. Als meisje word je aangesproken met: “Wat een stoere jongen ben jij!” Je begrijpt als kind nog niet 'wat' er niet klopt, en waarom je in het onjuiste hokje wordt geplaatst, en dat járenlang achter elkaar.

En laat ik één misverstand meteen uit de wereld helpen:

Op die leeftijd ben je totaal niet bezig met seksualiteit of geslachtsdelen. Dat komt pas véél later. Maar die constante frictie met je omgeving? Die stapelt op. Niet één jaar, maar járenlang of soms in sommige gevallen 50 jaar. En dát wordt trauma.

Pas tijdens je transitie begint heling

Je genderdysforie stopt niet vanzelf. Pas wanneer je de brug van transitie betreedt, en wanneer je eindelijk stappen zet richting het lichaam dat bij je hoort, komt er ruimte om te ademen. Om te helen. Pas dan kun je terugkijken op wat je allemaal hebt moeten dragen. Ouders hebben het vaak niet door. Veel kinderen met genderdysforie laten als kind al kleine signalen zien, kleine pogingen om duidelijk te maken wie ze zijn. Maar ze worden niet altijd (direct) begrepen. Niet gezien, en niet gehoord. Wanneer de transitie begint, heb je ouders die je omarmen, je hebt ouders die zelf in een slachtofferrol duiken, je hebt ouders die rouwen: “Ik wil mijn zoon of dochter terug”, niet beseffend dat die nooit echt heeft bestaan zoals zij dachten. Bij mij kwam het besef van trauma pas aan het einde van mijn transitie. Toen pas kon ik voelen en de juiste woorden ervoor vinden wat ik jarenlang had weggedrukt om te overleven. Ik heb destijds tientallen dagboeken geschreven om mijn gevoelens en ervaringen goed onder woorden te brengen wat ik mij terug kan herinneren en door de jaren heen voor mezelf goed kan verwoorden wat genderdysforie voor mij heeft betekent. 

Laten we dit fabeltje nu eindelijk loslaten

Terwijl veel homoseksuele mensen óók pijn en microtrauma’s in hun jeugd hebben meegemaakt, zien we in de samenleving niet perse dat homo's met trauma automatisch transgenders zijn. Toch koppelt men dat niet aan hun geaardheid. Waarom blijft een groot deel van de samenleving jeugdtrauma en psychische stoornis linken aan genderdysforie? Online lezen we nog steeds dat transgender een identiteitstoornis is door allerlei therapeuten, psychologen e.d. die denken veel verstand te hebben over mensen met genderdysforie. Het is beschamend en schrikbarend wat er over ons geschreven wordt. Mensen met genderdysforie gaan dezelfde lange periode door zoals ook homoseksualiteit lang als ziekte of stoornis werd gezien. Laten we er alsjeblieft mee stoppen, echt...! Het is een hardnekkige, schadelijke, onjuiste aanname. Hopelijk komt er heel snel verandering waardoor we niet zo in de 'kijker en 'intressant worden gezien. 

Je blijft niet je hele leven “transgender”

Mensen denken vaak dat je voor altijd transgender blijft. Maar genderdysforie stopt zodra de transitie is voltooid. Daarna komt rust. Je leeft simpelweg als man of als vrouw zoals je je altijd al van binnen voelde. Het lichaam is aangepast, maar je kern is altijd hetzelfde gebleven. En dit is iets wat je vrijwel nooit naar buiten hoort komen van psychologen, psychiaters of op de genderpoli’s. Niet omdat het niet waar is, maar omdat alleen wij mensen die dit werkelijk hebben geleefd kunnen vertellen hoe het wérkelijk voelt om zo geboren te zijn.

De hoeveelheid misinformatie is beangstigend

De laatste jaren zijn er talloze “therapeutische” websites opgedoken die allemaal dezelfde copy/paste-teksten brengen: “Voel je je misschien niet thuis in je lichaam? Misschien ben je transgender… ”Transgender zijn is een hype-thema geworden, vooral bij jongeren, en ik vind dat eerlijk gezegd angstaanjagend. Niet omdat jongeren geen genderdysforie zouden kunnen hebben, maar omdat de hoeveelheid misinformatie enorm is. Jongeren gaan googelen en worden overspoeld met oppervlakkige clichés. Ik maak me oprecht zorgen over wat er wereldwijd gaande is, hoe wij als burgers gepolariseerd worden door angst-scenario's berichten op internet, tv, social media, copie/paste websites vanuit overheden, therapeutische websites, agressieve transgender activisten en vanuit de politiek.

 JT