JT4TRANZ  – Een ander geluid!

Geschreven door: JT - deel 1. 

JT4TRANZ is een blog geschreven vanuit een kritisch en persoonlijk perspectief. Het is een plek waar ik mijn observaties deel over hoe ik als persoon, geboren met genderdysforie kijk naar deze kleurrijke generatie en naar de manier waarop gender en identiteit vandaag de dag wordt besproken, hoe mensen zichzelf labelen, hoe in de maatschappij gedacht wordt, gezien wordt vanwege eenzijdige informatie en onwetendheid. Veel kwesties die nu actueel zijn, zijn voor mensen zoals ik geboren in het jaar 1970, allang geen verrassing meer. 

In mijn blog belicht ik wat er werkelijk achter de parapluterm ‘genderdysforie’ schuilt. Niet het algemene standaardverhaal wat de maatschappij keer op keer voorgeschoteld krijgt. Maar mijn persoonlijke ervaring en mijn inzichten als individu persoon. Die zijn soms confronterend, direct, maar altijd oprecht. Ik bedacht me al een tijdje om zelf in de pen te klimmen en mezelf een klein podium te geven om het gezeik rondom genderdysforie vooroordeel in een ander licht te zetten. 

Als je vandaag de dag Google opent of social media doorscrollt, lijkt het alsof iedereen precies weet wie 'ik', ben, althans, het andere hokje waar mensen zich veilig in voelen zodra ze de regenboog wereld betreden. Alsof we allemaal op een bootje staan te dansen met regenboogvlaggetjes in de hand. Maar geloof me: ik heb er helemaal niets mee, mij niet bellen.

Een kritische stem in een eenzijdige ruimte

Mijn schrijfstijl is recht door zee. Ik maak geen mooie verpakking met een regenboogstrikje  zoals de media dat vaak doet. In plaats daarvan breng ik een ander geluid. Eentje die soms ondergesneeuwd raakt, maar blijkbaar net zo hard nodig is om een ander stemgeluid te geven. 

Ervaringsdeskundigheid is geen hobby

Als ervaringsdeskundige ben ik regelmatig in gesprek gekomen met andere transpersonen, jong én oud. Soms in de wachtkamer van het VU, jongeren, ouders van bezoekers die mee kwamen naar de genderpoli of via een uitnodiging van een oud collega (orthopedagoog) waar ik zo nu en dan destijds op privé vlak tijdens een etentje in een restaurant hele fijne gesprekken mee had, wat overigens niemand verder aanging. We hielden dat tussen de 4 muren. Hij was homo en ik geboren met genderdysforie, we hadden wat raakvlakken betreft herkenning maar waren ook verschillend over naar buiten treden. "Waarom zou ik 2 keer uit de kast moeten komen?". Ik heb mijn schepen destijds verbrand, ik ben in een andere woonplaats gaan wonen e.d. Ik zag geen toegevoegde waarde om in mijn (vorige) baan naar buiten te treden". Ik had er ook totaal geen vertrouwen in dat collega's je ineens anders gaan zien en dat je in de belangstelling staat. Meningen aan kortzichtigheid over genderdysforie waren zo enorm verdeeld dat ik mijn handen er niet aan wilde branden. Homo zijn is inmiddels wel meer ingeburgerd dan mensen die geboren zijn met genderdysforie. Mensen vergeten vaak dat het ook je inkomsten is, dat je jezelf financieel moet onderhouden, dat je financieel geen vangnet hebt gehad, rekeningen betaald moeten worden en er alleen voor staat. Dat ik met plezier naar mijn werk ging graag zo wilt houden. Ik stelde tijdens het etentje de vraag, "kan je als ervaringsdeskundige, zoals wij, je expertise als zorgprofessional toepassen voor begeleiders betreft cliënten met een zeer lichte verstandelijke beperking die homo e.d. zijn in je werk? Dat we een team samenstellen aan deskundigen. Nee, want de organisatie staat daar niet open voor, ondanks we lachend tegen elkaar zeiden, "ok, maar ze hangen wel een regenboog vlag aan hun gevel". Hoe onduidelijk wil je het hebben voor cliënten dat zo'n vlag alleen voor personeel daar hangt. Wij laten zien dat we ook mee doen aan solidariteit?

Wat betekende de regenboog vlag ook alweer...

• De regenboogvlag staat voor solidariteit met en trots op de LGBTQ+-gemeenschap, en symboliseert diversiteit en inclusiviteit.
• De vlag wordt wereldwijd gebruikt als een symbool van steun, met name tijdens evenementen zoals Pride en Coming Out Day.
• Het is een krachtig symbool dat wereldwijd wordt erkend voor het bevorderen van acceptatie voor iedereen, ongeacht seksuele geaardheid of genderidentiteit. 

Als je zonder enige steun van je ouders en familie op je 17e in transitie gaat leer je wel voorzichtig te zijn over solidariteit. Het waren andere tijden en die ervaringen neem je mee. Ik heb niets met zo'n statement als vlag en ben er sceptisch over. Ik ervaar geen kleuren maar zie een rode vlek 😄 Ieder zijn ding natuurlijk, en laat anderen in hun waarde die zich daar wel prettig bij voelen. We zijn er i.i.g nog lang niet anno 2025. Ik had destijds een klein handje vol vrienden qua sociaal netwerk die me steunden. Mijn wereldje was destijds niet zo groot vergeleken met nu. 

Het loopt als een rode draad door mijn leven. Soms weer even tijdelijk op de voorgrond maar voornamelijk op de achtergrond omdat het al zo lang achter me ligt. Het levert inzichten op die geen enkel handboek je kan geven.

Ik spreek met mensen over onderwerpen zoals:

🗣️'Relaties, zelfbeeld, zelfbescherming

🗣️'Hoe leer ik grenzen aangeven en assertiever worden?

🗣️'Acceptatie door ouders, kinderen, werk of school

🗣️'Verbinding met het innerlijke kind

🗣️'Emoties als gevolg van afwijzing, dysforie of verwarring

🗣️'Leren leven in een lijf dat niet klopt

🗣️'taboe in de maatschappij 

🗣️'jeugd trauma en problematiek

🗣️'vereenzaming e.d. 

Wat ouders en zorgverleners vaak niet te horen krijgen

In gesprekken met ouders en hulpverleners merk ik dat er nog steeds veel blinde vlekken zijn. Zoals het belang van het innerlijke kind. Veel volwassen trans- of non-binaire mensen hebben het contact met hun innerlijke kind in een raptempo in zichzelf verloren. Omdat ze vroeger niet gehoord of gezien werden, omdat het onderwerp taboe was en nog steeds taboe is. Uit onderzoek is gebleken dat transpersonen, non binair en intersekse 4x zo veel worden gediscrimineerd als iemand die homo is. De media dat alsmaar desinformatie verspreid omdat het onderwerp veel geld oplevert doet daar enorm veel schade aan. 

Je bent inmiddels volwassen, maar staat met je rug naar je innerlijke kind dat jarenlang in zichzelf heeft geschreeuwd, geen veiligheid heeft gekend en té snel volwassen is geworden. Van wie verwacht je nu eigenlijk acceptatie? Vanuit je omgeving? De maatschappij? Of ben je in je kindertijd de verbinding met jezelf kwijtgeraakt vanwege je innerlijke zoektocht. 

Zelfacceptatie d.m.v oefeningen en creativiteit 

Een oefening die ik vaak gebruik, is: plaats jezelf als volwassene in een cirkel met een symbool. Plaats een andere symbool (je kind zijn) in dezelfde circel. Vaak staan ze ver uit elkaar. Als ik daarover wat vragen stel is vaak de conclusie dat het kind naar de volwassene kijkt, terwijl de inmiddels volwassene met zijn/haar rug toekeert naar het kind. Dat zegt zóveel. Op het moment dat iemand die innerlijke verbinding weer durft aan te gaan, jij als klein ventje of dametje jezelf ziet staan dan,.. gebeurt er iets met de persoon. Door het te omarmen en jijzelf als inmiddels volwassene voortaan goed voor je kleine ikje te zorgen, en eventuele trauma puntjes aan te gaan, ontstaat bewustwording, groei en zelfvertrouwen. Het is een opdracht die ik geregeld meegeef om wat vaker bij stil te staan en kan toepassen in je dagelijks leven, zolang het nodig is of wellicht de rest van je leven mee draagt. Achteraf gezien blijkt het voor de desbetreffende persoon makkelijker te zijn om voor je innerlijke kind goed te zorgen die heel wat gemist heeft, als dat ze voor zichzelf moeten zorgen als volwassene. Alleen jij begrijpt je innerlijke en kwetsbare kind als geen ander, meer dan je eigen ouders. Je neemt letterlijk de ouderrol over om trauma in je kinderjaren en jeugd te verwerken waardoor je het een plek kan geven en jezelf volledig leert te accepteren. Acceptatie hebt je namelijk niet van een ander of van een maatschappij nodig. Je gaat vanzelf merken dat je er boven staat en veel minder geraakt wordt. Je hebt dat plekje allang in de samenleving maar, zolang jij er tegen aan schopt en blijft schreeuwen om acceptatie betekent het eigenlijk dat je jezelf nog niet volledig geaccepteerd hebt zo geboren te zijn. Natuurlijk is het kut en weet de wetenschap eigenlijk ook niet wat de reden is zo geboren te zijn, dan gooien ze het maar op psychisch want het moet een etiketje hebben. 

Wat als ouders zich schamen?

Helaas zie ik ook vandaag nog dat ouders zich schamen voor hun kind – niet zelden vanwege familie, geloof of de angst voor “wat anderen denken”. Verstoting door ouders is een reëel en pijnlijk thema. Maar het wordt vaak versimpeld tot “ouderverstoting” zonder context.

Een volwassen kind kiest niet zomaar voor afstand. Daar gaat vaak jaren van pijn aan vooraf. Als religie erbij komt, zoals het idee dat God enkel man en vrouw heeft geschapen, dan zit je als transpersoon met een dubbele last. Mijn antwoord? Ik weet niet hoe God of Jezus erin staan – ik heb nooit met ze geknikkerd. Wat telt is dat niemand het recht heeft jouw pad in te vullen. Jij leeft jouw leven – niet dat van een ander.

Je hoeft niet te voldoen aan het perfecte plaatje dat anderen voor jou hebben bedacht. Want hoe meer je dat probeert, hoe groter het risico dat je jezelf verliest. Je valt net zolang tot je besluit: nu is het genoeg. En dan pas begint herstel.

Tot slot

JT4TRANZ is een kritisch blog, maar ook een warm geluid. Het is er niet om te choqueren, maar om wakker te schudden. Om ouders, hulpverleners, en iedereen die met deze doelgroep werkt, een ander perspectief te bieden. Geen opgepoetst kleurenblindheid media-verhaal, maar het échte leven.

En bovenal: het is een uitnodiging om te luisteren. Eindelijk écht te luisteren.